<< Άλλα από τα πάθη είναι σωματικά και άλλα ψυχικά. Τα σωματικά έχουν τις αφορμές τους από το σώμα, τα ψυχικά από τα εξωτερικά πράγματα. Και τα δύο αυτά είδη παθών τα αφανίζουν η αγάπη και η εγκράτεια! Η πρώτη τα ψυχικά, η δεύτερη τα σωματικά!
Από τα πάθη, άλλα ανήκουν στο θυμικό μέρος της ψυχής, άλλα στο επιθυμητικό. Και τα δύο αυτά είδη κινούνται δια μέσου των αισθήσεων. Και κινούνται τότε, όταν η ψυχή ευρίσκεται έξω από τα όρια της εγκρατείας και της αγάπης.
Διαδηλώσεις αλαζονείας και προκλητικών απαιτήσεων...
Όντως, «στραβά αρμενίζουμε», όπως η παλαιά λαϊκή θυμοσοφία με ανεξίτηλα γράμματα έχει καταγράψει.
Δεν μας έφθαναν οι pride πορείες των ομοφυλοφίλων, που κάθε χρόνο λαμβάνουν χώρα Παγκόσμια αλλά και στην ταλαίπωρη Πατρίδα μας, το είδαμε και αυτό, και κυριολεκτικά, «πέσαμε από τα σύννεφα»…
Επειδή, σύμφωνα με όλες τις παγκόσμιες στατιστικές η νέα νόσος-μάστιγα, ευλογιά των πιθήκων (Monkeypox), πλήττει κατά συντριπτική πλειοψηφία τους ομοφυλοφίλους (βλέπε εδώ: www.news4health.gr gr.euronews.com www.iefimerida.gr), αποφάσισαν και πραγματοποιούν διαδηλώσεις και πορείες στην Αμερική, οι ίδιοι οι νοσούντες ομοφυλόφιλοι και ολόκληρη η παρέα τους, καθώς και η κοινότητα των ΛΟΑΤΚΙ (LGBTQ), ζητώντας την… συμπαράσταση (…!) και… συμπαράταξη (…!) όλου του κόσμου μαζί τους… (βλέπε εδώ: eu.usatoday.com).
Κανείς, απολύτως, λογικός άνθρωπος δεν αντιλαμβάνεται την νέα αυτή εξωπυραμιδική και προκλητική κίνηση...
«Η μεγαλυτέρα δύναμις την οποίαν έχομεν, διά να επαναφέρωμεν ψυχάς εις τον Θεόν, είναι η δύναμις της προσευχής! Και το υψηλότερον όπου ημπορεί τις να κάμη, είναι να προσεύχεται! Όταν το Άγιον Πνεύμα, εγγίζη την καρδίαν ενός ανθρώπου, πάντοτε εμπνέει θερμήν αγάπην εις την καρδίαν του! Οδηγεί την ψυχήν να ανακαλύψη το μυστικόν ότι, όλα πηγάζουν από την προσευχήν!
Να προσεύχεσαι θερμά και να εμπιστευθής την κάθε υπόθεσίν σου εξ’ ολοκλήρου εις τον Κύριόν μας, και να Τον παρακαλέσης να σου χορηγήση τα καλά και τα συμφέροντα. Είναι αλήθεια ότι, ο άνθρωπος δεν πρέπει να μένη μετέωρος. Η ψυχή η οποία παραδίδεται εις τον Κύριον, έχει να κερδίση τα μέγιστα, διότι ειρηνεύει, γαληνεύει, δύναται να προσεύχεται, έχει τον νουν διαυγή, την καρδίαν καθαράν και είναι σχετικώς αμόλυντος!
Κάποιος μοναχός, επισκέφθηκε τον Άγιο Παΐσιο τον Αγιορείτη. Ο μοναχός έκλαιγε, επειδή κάποιοι άλλοι μοναχοί στο Μοναστήρι, τον είχαν κατηγορήσει άδικα για κάτι.
Και ο Άγιος Παΐσιος του είπε:
«Δεν ντρέπεσαι βρε παιδάκι μου;
Είπε ο Γέροντας Επιφάνιος γι’
αυτούς που βλασφημούν τον Κύριο, την Υπεραγία Θεοτόκο και τους Αγίους με την
δικαιολογία ότι, το κάνουν από συνήθεια, μηχανικά και δεν τον εννοούν:
<< Δεν μπορούμε να πούμε ότι κάνω κάτι μηχανικά και άρα δεν είναι αμαρτία. Λοιπόν, τί θα πη, «το λέμε μηχανικά ή από συνήθεια...»;;
Βεβαίως, όποιος το λέγει συνειδητά, έχει βαρύτερο κρίμα και επ’ αυτού δεν υπάρχει αντίρρησις. Αλλά, δεν παύει να είναι αμαρτία, και μάλιστα αμαρτία βαρειά, και η βλασφημία από συνήθεια ή η κατάρα ή ο όρκος ή οτιδήποτε άλλο.
Τί θα πη συνήθεια;
Υπό του Αλεξάνδρου Παπαδιαμάντη
<<... Μεταξύ των υπαρχόντων ιερέων, υπάρχουσιν ακόμη πολλοί ενάρετοι και αγαθοί, εις τας πόλεις και εις τα χωρία. Είναι τύποι λαϊκοί, ωφέλιμοι, σεβάσμιοι. Ας μην εκφωνώσι λόγους. Ηξεύρουσιν αυτοί άλλον τρόπον, πώς να διδάσκωσι το ποίμνιον!
Γνωρίζω ένα ιερέα εις τας Αθήνας, τον παπά-Νικόλα τον Πλανά. Είναι ο ταπεινότερος των ιερέων και ο απλοϊκότερος των ανθρώπων! Διά πάσαν Ιεροπραξίαν, αν του δώσης μίαν δραχμήν η πενήντα λεπτά η μίαν δεκάραν, τα παίρνει. Αν δεν του δώσης τίποτε, δεν ζητεί. Διά τρεις δραχμάς, εκτελεί ολόκληρον Παννύχιον Ακολουθίαν! Απόδειπνον, Εσπερινόν, Όρθρον, Ώρας, Θ. Λειτουργίαν! Το όλον, διαρκεί εννέα ώρας! Αν του δώσης μόνον δύο δραχμάς, δεν παραπονείται...
Ένας σεβάσμιος κύριος, ερώτησε έναν νεαρό, ποιά είναι τα σχέδιά του γιά το μέλλον. Και ο νέος απάντησε:
«Είμαι υπάλληλος σε ένα μεγάλο εμπορικό κατάστημα και ελπίζω σύντομα, να ανοίξω ένα δικό μου κατάστημα.».
«Πολύ ωραία! Και μετά από αυτό, τί θα κάνεις;».
«Θα βρω μία καλή κοπέλα, που να μου ταιριάζει και θα κάνω οικογένεια.».
«Πολύ καλά! Και έπειτα;».
«Θα συνεχίσω τις επιχειρήσεις μου και θα προσπαθήσω να γίνω πλούσιος, να κάνω περιουσία. Θα κάνω παιδιά και θα τα μορφώσω.».
«Και έπειτα;», ξαναρωτάει ο κύριος.
«Ε, έπειτα θα γεράσω, θα αποσυρθώ και με τα χρήματα που θα έχω, θα ζω βασιλικά μαζί με την γυναίκα μου, τα παιδιά μου και τα εγγόνια μου.».
«Και έπειτα;».
Στον Βίο της Αγίας Ματρώνας, υπάρχουν αρκετές αναφορές γιά την σχέση της με τις Αστυνομικές Κομμουνιστικές Αρχές, τις λεγόμενες «μιλίτσιγιες», που την καταδίωκαν, με συνέπεια να αναγκάζεται η Αγία σε συνεχείς μετακινήσεις.
Στην πατρίδα της Αγίας Ματρώνας, οι δύο αδελφοί της, Μιχάλης και Ιβάν, μπήκανε στο κομμουνιστικό κόμμα. Ο Μιχάλης, μάλιστα, εξελίχθηκε στο βασικό στέλεχος του χωριού… Η Αγία, μένοντας στο σπίτι τους, με τα έργα και το παράδειγμά της, τους δίδασκε να φυλάττουν την Ορθόδοξη Πίστη. Έτσι, η παρουσία της, έγινε γιά τους αδελφούς της αφόρητη. Φοβούνταν ακόμα και τη σύλληψη. Από λύπη γι’ αυτούς, αλλά και γιά τους ηλικιωμένους γονείς της, η Μάτουσκα έφυγε γιά τη Μόσχα.
Άρχισαν οι περιπλανήσεις της σε συγγενείς και γνωστούς, σε σπιτάκια, διαμερίσματα και υπόγεια. Σχεδόν παντού, η Αγία Ματρώνα ζούσε χωρίς άδεια διαμονής και πολλές φορές ως εκ θαύματος σώθηκε από τη σύλληψη. Δύο «υποτακτικές-νοσοκόμες» έμεναν μαζί της και την περιποιούνταν...
<<Τον Άγιο Παΐσιο, τον γνωρίσαμε την δεκαετία του '70. Ο Λευτέρης ο άνδρας μου, πήγαινε συχνά στο Άγιο Όρος και τον έβλεπε. Ο Άγιος τον αγαπούσε πολύ και όποτε πήγαινε και τον έβλεπε στην Καλύβα του, στην Παναγούδα, του έλεγε:
«Έλα Λευτέρη αδελφέ μου! Και τον αγκάλιαζε και τον φιλούσε»!
Πολλές φορές, όταν ο Άγιος Παΐσιος έβγαινε από το Όρος, ο Λευτέρης τον μετέφερε με το αμάξι μας και έτσι είχαν μεγάλη οικειότητα και αγάπη μεταξύ τους.
Το έτος 1982 ή 1983 όταν ήλθε ο Άγιος Παΐσιος στο Μοναστήρι της Σουρωτής, τον φιλοξενήσαμε στο σπίτι μας. Στο σπίτι καθήσαμε και μας έκανε πολλές νουθεσίες, τον ρωτούσαμε και μας απαντούσε. Γιά την αγάπη, μας είπε:
«Μην περιμένετε αγάπη από τους άλλους. Πρώτα δείξε εσύ αγάπη στον συνάνθρωπό σου και ας είναι κακός, δεν πειράζει. Εσύ θα δώσεις πρώτος αγάπη και μετά θα λάβεις απ’ αυτόν»!
Το βράδυ του βάλαμε να φάει. Είχε κρέας με πιλάφι. Επειδή όμως ξέραμε ότι δεν τρώει κρέας, μου λέει ο Λευτέρης:
<<Ένας μεγάλος έμπορος, εδέχθη μία ημέρα έναν πελάτη του, που τον παρακάλεσε να του δώσει διακόσιες χιλιάδες δραχμές, γιά να πληρώσει κάποια χρέη, γιά τα οποία κινδύνευε, να τον κλείσουν στη φυλακή. Αυτός όμως του είπε ότι, δεν είχε να του δώσει.
Το βράδυ, ο έμπορος επέστρεψε στο σπίτι του, αλλά ήταν πολύ σκεπτικός, και η γυναίκα του τον ερώτησε τί του συνέβαινε. Εκείνος της ανέφερε το περιστατικό και η γυναίκα του, τού ζήτησε να πάει άμεσα στον πελάτη του και να του δώσει τα απαραίτητα χρήματα.
Ήταν έντεκα το βράδυ. Σηκώνεται λοιπόν και πηγαίνει στο σπίτι του πελάτη του, αλλά βρίσκει μόνο τη γυναίκα του διότι ο άνδρας της είχε συλληφθή και ευρισκόταν στην φυλακή. Ο έμπορος, έδωσε τα χρήματα στην σύζυγο του πελάτη του, ώστε να πάει αύριο και να πληρώσει το χρέος. Έτσι και έγινε και ο άνθρωπος βγήκε τελικά από τη φυλακή και σ’ ένα μήνα επέστρεψε όλα τα χρήματα στον έμπορο.
Κάποιος αδελφός, ερώτησε τον γέροντα Αρσένιο τον Σπηλαιώτη (τον συνασκητή του Αγίου Ιωσήφ του Ησυχαστή):
«Παππού, από την Αγία Γραφή, τί να διαβάσουμε περισσότερο;».
Και ο απλοϊκός και σοφός γέροντας απάντησε ως εξής:
«Παιδί μου, όλη η Αγία Γραφή είναι Θεόπνευστη και πρέπει να Την διαβάζουμε. Από την Παλαιά Διαθήκη, ειδικά, πρέπει να διαβάζουμε το Ψαλτήρι. Είναι πολύ δυνατή προσευχή!»!
Και συνέχισε ο γέρων:
<< Εγνώριζα δύο γεωργούς, από την Ήπειρο.
Ο ένας ήταν οικογενειάρχης και είχε ένα-δύο χωραφάκια και εμπιστευόταν τα πάντα στον Θεό. Εργαζόταν όσο μπορούσε, χωρίς άγχος.
«Θα κάνω ό,τι προλάβω», έλεγε.
Μερικές φορές, άλλα δεμάτια σάπιζαν από την βροχή, γιατί δεν προλάβαινε να τα μαζέψει, άλλα του τα σκόρπιζε ο αέρας και όμως γιά όλα έλεγε:
«Δόξα Σοι ο Θεός!».
Και όλα του πήγαιναν καλά!
Ο άλλος γεωργός, είχε πολλά κτήματα, αγελάδες κ.λπ., αλλά δεν είχε παιδιά.
Η Άννα
Βιμπορνόβα, αφηγείται το παρακάτω περιστατικό σχετικά με την Αγία Ματρώνα την
Αόμματη την Ρωσίδα:
<<Ήλθε μια φορά ένας αστυνομικός, να συλλάβει την Αγία Ματρώνα και εκείνη του λέει:
«Φύγε, φύγε γρήγορα, έχεις συμφορά στο σπίτι σου. Η τυφλή δεν φεύγει από εσένα. Εδώ στο κρεβάτι κάθομαι. Δεν πάω πουθενά...»!
Την άκουσε ο αστυνομικός, πήγε σπίτι του και βρήκε την γυναίκα του καμένη από την γκαζιέρα. Πρόλαβε και την μετέφερε στο Νοσοκομείο. Όταν την επομένη ημέρα γύρισε στην υπηρεσία του, τον ερώτησαν:
Ήταν Μεγάλο Σάββατο (το 1970) και κάτι θαυμαστό συνέβη εδώ στον διπλανό συνοικισμό. Όταν κτύπησε η καμπάνα της Εκκλησιάς, γιά την Ανάσταση, όλο το χωριό, κατά οικογένειες, ξεκίνησε γιά την Εκκλησιά.
Μαζί τους ανέβαιναν και ο γερο-Γεωργακός, ο τσοπάνος με την οικογένειά του. Μόλις πέρασαν τη μεγάλη ανηφόρα, άκουσαν, μέσα στην ησυχία της νύχτας, πέρα στα μαντριά του Γεωργακού, μεγάλο θόρυβο.
Ο Γεωργακός έβαλε αυτί γιά ν’ ακούσει καλλίτερα τί συμβαίνει... Μαζί του στάθηκαν και οι άλλοι χωριανοί.
«Λύκοι μπήκαν στο μαντρί μου», είπε. «Απόψε διάλεξαν να το κάνουν... Ξέρω εγώ, ο σατανάς τους έστειλε γιά να με εμποδίσει να πάω στην Ανάσταση… Αλλά, έννοιά του, δεν θα του κάνω το χατίρι…»
Κοίταξε πέρα προς τα μαντριά και φώναξε δυνατά:
«Απόψε προβατάκια μου σας αφήνω στα Χέρια του Θεού μου»!
<<Κάποτε, κάποιος νέος, επίεζε τον πατέρα του, να του γράψει το σπίτι του και κάποια άλλα περιουσιακά στοιχεία…
Ο πατέρας, μετά από πολλή σκέψη λέει στον γιό του:
«Παιδί μου, θα μου επιτρέψεις, να σου απαντήσω σε λίγες ημέρες».
Ήταν άνοιξη και κάτω από το μπαλκόνι του σπιτιού τους, ήταν μία χελιδονοφωλιά. Ο πατέρας πήγε και πήρε από εκεί τα μικρά χελιδονάκια, επτά ήταν, και τα έβαλε μέσα σ’ ένα κλουβί, αφήνοντας όμως ανοικτή την πόρτα του κλουβιού. Η μητέρα και ο πατέρας των χελιδονιών, βλέποντας αυτήν την αλλαγή, αναγκάζονταν να μπαίνουν μέσα στο κλουβί και να ταΐζουν τα παιδιά τους. Τελικά το κλουβί, έγινε το “σπίτι” των χελιδονιών, αφού τα βράδυα κοιμόντουσαν όλα εκεί.
<<Ακούσατε, Χριστιανοί μου, πώς πρέπει να γίνεται ο Σταυρός και τί σημαίνει:
Μας λέγει το Άγιον Ευαγγέλιον πως η Αγία Τριάς, ο Θεός, δοξάζεται εις τον Ουρανόν, από τους Αγγέλους!
Εσύ όμως τί πρέπει να κάμης;
Σμίγεις τα τρία σου δάκτυλα με το δεξιόν το χέρι σου και, μην ημπορώντας να ανεβής εις τον Ουρανόν να προσκυνήσης, βάνεις το χέρι σου εις το κεφάλι σου, διότι το κεφάλι σου είναι στρογγυλό και φανερώνει τον Ουρανόν, και λέγεις με το στόμα:
Στροφές από το περίφημο ποίημα, του μεγάλου Χριστιανού ποιητού Γεωργίου Βερίτη (Αλεξάνδρου Γκιάλα),
«Ο ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ»
<< Πάσχα θα κάμω πάλι σήμερα,
γιατί θα κοινωνήσω πάλι!
Πάσχα θα κάμω πάλι σήμερα,
κι είν᾿ η λαχτάρα μου μεγάλη!
Ο Λειτουργός προβαίνει επίσημα
τ᾿ Άγια κρατώντας υψωμένα,
μα Εσύ μας κράζεις με τα χείλη του:
«Πιστοί μου ελάτε προς Εμένα»!
Σεμνά κι αθόρυβα προσέρχονται·
θερμός στα μάτια ο πόθος λάμπει·
κι ανοίγουν οι καρδιές εφτάδιπλες,
ο Βασιληάς των όλων νάμπη!
Λέγει κάποιος αδελφός:
«Εγώ αββά, από τότε που άρχισα να μονάζω, ψάλλω την Ακολουθία του κανόνα των ωρών, σύμφωνα με την Οκτώηχο».
Αποκρίθηκε τότε ο σοφός γέροντας:
«Γι’ αυτό αδελφέ μου, φεύγουν από σένα η κατάνυξη και το πένθος. Θυμήσου τους μεγάλους Πατέρες, πως, παρόλο που ήταν αμόρφωτοι και δεν γνώριζαν ούτε ήχους ούτε τροπάρια παρά μόνο λίγους ψαλμούς, έλαμψαν ως αστέρες στον κόσμο. Τέτοιοι ήταν ο αββάς Παύλος ο απλούς, ο αββάς Παμβώ, ο αββάς Απολλώ και οι λοιποί Θεοφόροι πατέρες, οι οποίοι και νεκρούς ανέστησαν και μεγάλα θαύματα έκαναν και την εξουσία εναντίον των δαιμόνων είχαν λάβει από το Θεό, όχι με τα ψαλσίματα, τα τροπάρια και τις μελωδίες, αλλά με την προσευχή, που γίνεται με συντετριμμένη καρδία και νηστεία! Με αυτά παραμένει, αδιαλείπτως ο φόβος του Θεού μέσα στην καρδία και δυναμώνει το πένθος, που καθαρίζει τον άνθρωπο από κάθε αμαρτία και κάνει το νου καθαρότερο από το χιόνι!
Στα χρόνια της Κατοχής, πέρασαν τρεις-τέσσερις πεινασμένοι συνάνθρωποί μας, σχεδόν γυμνοί, από την γειτονιά μας, ζητώντας βοήθεια. Οι περισσότεροι, εκείνη την εποχή, δεν είχαν ούτε το ψωμί της ημέρας και έτσι οι άνθρωποι πέθαιναν της πείνας, ακόμη και στους δρόμους... Μικροί και μεγάλοι, όταν πεινούσαν, ανακάτευαν τα σκουπίδια και ό,τι έβρισκαν, το έτρωγαν...
Ένας γείτονας φιλότιμος και ελεήμων, όταν τους είδε σ’ αυτήν την κατάσταση, τους λυπήθηκε και πήρε ό,τι είχε μέσα το κρεμαστό “φανάρι” τους και τους τα έδωσε.
Μόλις κατάλαβε η γυναίκα του, τι συνέβη, του έσυρε τα εξ αμάξης:
«Και τί θα φάμε εμείς; Το βράδυ τα παιδιά θα μείνουν νηστικά… Έδωσες τα λιγοστά τρόφιμα μας…», έλεγε και ξαναέλεγε η σύζυγος.
<<Μία μητέρα, με επισκέφθηκε με κάτι νύχια μέχρι εκεί, σαν το γεράκι, βαμμένα κόκκινα, και μου λέει:
«Έχω το παιδί μου άρρωστο βαρειά. Να κάνεις προσευχή, πάτερ! Κάνω και εγώ προσευχή, αλλά...».
«Τί προσευχή κάνεις;» της λέω.
«Εσύ γρατζουνάς τον Χριστό με αυτά τα νύχια… Κόψε πρώτα τα νύχια, να γίνει καλά το παιδί. Γιά την υγεία του παιδιού σου, τουλάχιστον να κόψεις τα νύχια και να πετάξεις τις μπογιές».
«Να τα βάψω άσπρα, πάτερ;», μου λέει.
Σε κάποια περιοχή, για καιρό δεν είχε βρέξει καθόλου και οι αγρότες άρχισαν να ανησυχούν γιά τις σοδειές τους. Ο εφημέριος του χωριού, δεν έχασε καιρό και κάλεσε όλο το χωριό σε λιτανεία, ώστε να στείλη ο Θεός την πολυπόθητη βροχή.
Ξεκίνησαν οι οικογένειες να μαζεύωνται στην Εκκλησία. Ανάμεσα στους πιστούς ήταν και ένα κοριτσάκι, η Κατερίνα, η οποία μάλιστα κρατούσε μία μεγάλη ομπρέλα.
Όλοι ερωτούσαν την Κατερίνα:
Κάποιος νέος, γνώρισε μία κοπέλα, που κατά την γνώμη του, είχε τα κατάλληλα προσόντα ώστε να την παντρευθή.
Πήγε και ερώτησε γι’ αυτό, τον Άγιο Ιάκωβο τον Τσαλίκη. Ο Άγιος Ιάκωβος κούνησε αρνητικά το κεφάλι του, χωρίς όμως να του εξηγήσει τον λόγο, που δεν συμφωνούσε. Ο νέος επέμενε. Πήγε και δεύτερη και τρίτη φορά. Όμως ο Γέροντας κρατούσε την ίδια αρνητική στάση. Ο νέος έκανε υπακοή στον Άγιο Γέροντα και δεν ξανασκέφθηκε εκείνη την περίπτωση.
